Za każdym razem kiedy dzwoni do nas niezdecydowany klient, przeprowadzam tę samą rozmowę, na temat zalet i wad obu materiałów. Dla wielu osób wybór tarasu kompozytowego wydaje się być pewniakiem, ze względu na głośno reklamowane zalety. Jednak bardziej wnikliwa analiza plusów i minusów odkrywa przed inwestorem całkiem nowy obraz.
Kompozyt wybierany jest przez wiele osób przede wszystkim dlatego, że nie wymaga cyklicznej renowacji, ponieważ deski tarasowe tego typu wytwarzane są z miału drzewnego zmieszanego z tworzywami sztucznymi. Przeciętny klient nie jest jednak świadomy, że taras kompozytowy jest nieodnawialny. Wszelkie uszkodzenia mechaniczne, przetarcia i tłuste plamy są praktycznie nieodwracalne ponieważ kompozytu nie da się szlifować. Wymiana pojedynczych elementów, ze względu na systemy montażu jest bardzo skomplikowana, a co za tym idzie, kosztowna. Tak jak plastikowe meble, tak samo plastikowe podesty pod wpływem promieni słońca tracą swój pierwotny kolor. Wielu producentów reklamuje środki do malowania wypłowiałych kompozytów, co nie tylko burzy mit o braku konserwacji, ale też nie przynosi satysfakcjonujących efektów.
Kolejną legendą na temat tarasów kompozytowych jest ich niska cena. Niestety nie jest to prawda. Wyceny zazwyczaj oscylują wokół kwot, za które można sobie pozwolić na podest z drewna egzotycznego z kilkuset-letnich drzew z Azji, Afryki czy Ameryki Południowej. Atrakcyjne ceny, które widzimy na billboardach marketów budowlanych zazwyczaj odnoszą się do metra bieżącego deski. Jeśli jednak podsumujemy cenę gotowego metra kwadratowego tarasu, na który składają się nie tylko deski, ale i dedykowane legary, spinki i wkręty, końcowa kwota okazuje się być dużo mniej korzystna dla portfela.
Ponadto, deski kompozytowe w większości przypadków składają się z komór. Nie są litym materiałem, a swoją strukturą bardziej przypominają harmonijkę. Ze względu na te cechę, nastręczają wiele trudności montażowych, czasem sprawiając, że wykonanie wielu pozornie prostych detali staje się niemożliwe. Wszystkie cięte krawędzie muszą być wykańczane specjalnymi zaślepkami, lub kątownikami co nie tylko wpływa na estetykę końcowego efektu, ale przede wszystkim, skraca żywotność tarasu.
I na koniec, plastik jest zdecydowanie bardziej wrażliwy na zmiany temperatury niż drewno. Skurcz poprzeczny (mikro-zmiana szerokości deski) drewna i plastiku jest podobny i w zdecydowanej większości przypadków nie nastręcza problemów. Skurcz wzdłużny, to już zupełnie inna sprawa. Drewno, na długość kurczy się o wartości praktycznie niezauważalne ludzkim okiem. Kompozyt natomiast może zmienić swoje wymiary o ponad 1%. W praktyce oznacza to, że deska o długości 5 m może zmniejszyć lub zwiększyć swoją długość o ponad 5 cm. Może to skutkować tworzeniem się nieestetycznych i niebezpiecznych szpar jak i wybrzuszeniem desek.
Tarasy drewniane są zazwyczaj postrzegane jako trudne w obsłudze. Prawdą jest, że drewno wymaga konserwacji oraz uwagi, jeśli chcemy aby podest długo nam służył i dobrze wyglądał. Jednak ten medal ma swoją drugą, jasną stronę. Drewno uszkodzone mechaniczne zazwyczaj jesteśmy w stanie naprawić przy użyciu prostych narzędzi, lub z łatwością możemy wymienić pojedynczy element w przypadku większości systemów montażowych.
Oczywiście drewno kryje się patyną, jak i wyciera się. Procesy te możemy jednak odwracać przy pomocy metod mechanicznych jak i chemicznych. Po kilku latach taras można wyszczotkować, wyszlifować lub umyć ciśnieniowo przy pomocy specjalnych (bezpiecznych dla roślin, zwierząt i ludzi) środków, przywracając mu niemal pierwotny blask.
Konserwacja tarasu drewnianego, to proces który powinniśmy powtarzać co najmniej raz, a najlepiej dwa razy do roku, na wiosnę i na jesień. Zazwyczaj polega on na umyciu tarasu myjką ciśnieniową lub wymaga porządnego wyszorowania szczotką ryżową i spłukania wodą. W następnym dniu taras wystarczy pomalować jedną warstwą dedykowanego oleju. Dla tarasu o powierzchni 40m2 cały proces nie powinien zająć więcej niż 3 godziny. Ważne aby warstwa oleju nie była zbyt gruba, rysunek drewna powinien wyraźnie przebijać spod farby. Dobrze nałożony olej tarasowy powinien się z czasem wypłukać z deski nie pozostawiając na niej zacieków ani nie łuszczyć się.
Tarasy drewniane oferują nam dość dużą rozpiętość cenową. Odpowiednio wykonany taras z desek sosnowych lub świerkowych, nawet bez corocznej konserwacji powinien wytrzymać ponad 15 lat. Sprawdzi się również świetnie jako podłoga ogródka gastronomicznego, gdzie ze względu na ekstremalne zużycie głównym czynnikiem jest niska cena. Deski z Modrzewia syberyjskiego, nawet bez konserwacji wytrzymają ponad 20 lat. Gatunki takie jak Bangkirai, Massaranduba i inne egzotyki w naszych warunkach przetrwają nawet 30 i więcej lat.
Oczywiście ostateczny wybór musi być podyktowany oczekiwaniami użytkownika, jednak mam nadzieję, że pomogłem Wam choć trochę. Moich klientów zawsze pytam: Gdyby za te same pieniądze na podłodze w domu mogliby położyć lite deski dębowe, czy panele winylowe to co by wybrali? Zazwyczaj mówią, że wybraliby dębowe deski.
